نوع، تعداد، نحوه قرارگيری و کيفيت سکوبندی و مبلمان آزمایشگاهی مستقيما بر روی عملکرد کاربران تاثیرگذار است.
از لحاظ کمی، ميزبندی و مبلمان آزمایشگاهی باید متناسب با تعداد و دامنه عملکرد کارکنان بوده، از لحاظ کيفی نيز ظاهر، اندازه و کارآیی مناسب داشته باشند.
طراحی مبلمان باید به نحوی باشد که با در نظر گرفتن شرایط موجود و پيش بينی نياز های آینده، در صورت ضرورت امکان حرکت دادن، خارج نمودن و تعویض آن ها وجود داشته باشد. (برای مثال می توان از کابينت های چرخ دار و متحرک استفاده نمود)
مبلمان آزمایشگاه می بایست برای کاربری عمومی طراحی شود تا همه کاربران براحتی و با ایمنی کامل از آن استفاده نمایند.
تفاوت قد کارکنان آزمایشگاه می بایست مدنظر باشد و تا حد امکان از صندلی های با قابليت تنظيم ارتفاع استفاده شود.
ارتفاع ميز کار برای حالت نشسته 75 سانتی متر، برای حالت ایستاده 90 سانتی متر و عمق آن 85-60 سانتی متر می باشد.
فضای بين ميزهای کاری جهت رفت و آمد کارکنان معمولا حداقل 120 سانتی متر در نظر گرفته می شود.
ابعاد ميزهای کامپيوتر و صندلی ها می بایست به اندازه ای باشد که کاربران هنگام استفاده راحت باشند.
سطوح کاری باید متناسب با نوع کار به حرارت، اسيد، قليا، رنگ ها، حلال های ارگانيک، فشار و یا ضربه مقاوم باشند (بدین منظور می توان به جدول مقاومت سطوح در برابر عوامل مختلف مراجعه نمود یا قطعه ای از آن را در طول شب در معرض مواد اشاره شده قرار داد و سپس ميزان صدمه و امکان تميز کردن آن را بررسی کرد.)
در انتخاب جنس صفحات، می بایست امکان رشد عوامل ميکروبی در شيارها، درزها وخلل و فرج در نظر گرفته شود.
لبه های خارجی این صفحات می بایست حتی المقدور گرد باشد تا باعث صدمه به کارکنان نشوند.
کابينت ها و قفسه ها، بعنوان بخشی از فضای انبار، باید به تعداد کافی در آزمایشگاه موجود بوده و نسبت به مواد شيميایی، زنگ زدگی و فرسودگی مقاوم باشند.
مواد شیمیایی مختلف مانند حلالها، مواد اسیدی و بازی باید در کابینتهای جداگانه نگهداری شوند. توصیه می شود برای کمدهای نگهدارنده مواد فرار از تهویه استفاده گردد.
مواد اشتعال زا باید در کمدهای نگهداری جهت مواد اشتعال زا نگهداری شوند.
کابينت ها و قفسه های دیواری باید محکم به دیوار نصب شوند و دسترسی به وسایل داخل آنها به آسانی انجام پذیرد و ميزان انباشتگی، متناسب با قابليت تحمل وزن در آن ها باشد.
